AMAMER

AMAMER vertelt het verhaal van een moeder met een vaag, ongrijpbaar bestaan. Het kind begrijpt niet waarom het geheugen van haar moeder in rook opgaat, zoals de wolken sigarettenrook die uit haar hangende woorden ontsnappen. Het kind zoekt haar moeder in de mist die haar omringt. Het kind is op zoek naar wie haar moeder is, hoe ze haar kan verzwaren zodat ze de grond raakt, wat ze kan fluisteren zodat ze zich vastklampt, hoe ze een baken kan zijn in de mist. Deze voorstelling belicht afwezigheid in al zijn vormen. Het concept waarrond Laurane Pardoen de voorstelling opbouwt is: je kan je ouders niet redden, maar je kan, uiteindelijk, wel jezelf redden. De auteur gelooft niet dat afwezigheid alleen onzichtbaar en stil is. Soms is de afwezigheid die je voelt luidruchtig en tastbaar. Soms neemt het vorm aan voor onze ogen, staart het ons aan. De auteur belicht de gevoelens van het kind over een moeder die niet erg aanwezig is. Op een poëtische manier beschrijft Pardoen de mogelijke redenen voor dit ijle bestaan: geheugenverlies, een burn-out, een alcoholverslaving, isolement, … De dramaturgie focust op verschillende thema's: mentale afwezigheid ondanks fysieke aanwezigheid en het reddersyndroom, waarbij het kind de ouder ten koste van alles wil redden, zelfs als dat betekent dat het zichzelf verliest. Een syndroom dat vaak voor schuldgevoelens zorgt en lijdt tot uitputting bij de ‘redder’.