BEBE GIRAFE

Ik heb in de vrouwengevangenis van Berkendael theaterateliers georganiseerd. Ik herinner me de weg die ik aflegde van mijn woning naar de Berkendaelstraat, van dat “ vóór ” en “ na ” gevoel. Ik herinner me de machteloosheid, het voornemen om te doen alsof het slechts een acteursatelier als een ander was. Ik herinner me de vrouwen die ik ontmoette tijdens die namiddagworkshops, de emotie die ik moest inhouden en het zware gevoel dat in die gangen hing. Tijdens het schrijfproces is er plots een idee ontstaan ;een dochter die haar moeder kwam bezoeken in de gevangenis. Dat was mijn vertrekpunt. En heel snel heb ik dat idee verder ontwikkeld en wou ik “ achter ” blijven in de gevangenis, de gevangenisomgeving  : “ buiten beeld ” laten om zo dicht mogelijk bij die vrouw te kunnen staan, die ik Louise heb genoemd, om haar in dialoog te laten treden met de kijker gedurende de schrijfoefening en, zoals de slotzin aangeeft : “ de reguliere tijd voor bezoeken ” …