Bruxelles, Printemps Noir
Explosies op de luchthaven en in de metro. De dood komt voorbij en laat in zijn voetsporen heel wat ravage achter. Niet alleen lichamen, maar ook dromen, plannen, angsten, illusies. Hoe kunnen we dit vertalen naar het theater? Hoe kunnen we onze verbeelding toepassen op zulke wrede gebeurtenissen? Hoe kan fictie de werkelijkheid benaderen? Moet er een moraal zijn? Nee, geen moraal. We willen immers geen wijsheden verkondigen. We willen niet beweren dat we alles weten, dat we het begrijpen, dat we het kunnen uitleggen of dat we oplossingen kennen. We zoeken geen troost. We zijn op zoek naar een theater dat benadert, meet, afstand neemt, opnieuw probeert en gewoon theater wil zijn. We gaan resoluut voor een theater vol verscheidenheid! Een theaterstuk, en geen documentaire voor Arte, geen debat voor een verkiezingsavond of betweterig lesje van diegenen die alles al begrepen hebben. Geen barmhartig geklaag over de dood. Gewoon de gebeurtenissen van dichtbij bekijken, alle facetten onder de loep nemen, durven verder kijken, op zoek gaan naar de gevolgen van de schokgolf, van micro naar macro, en soms durven lachen met het ongeluk. En de kijker wordt ook aan het werk gezet.
De taal/talen van de voorstelling:
Begin repetities:
01/01/2018
Einde repetities:
01/03/2018