CARCASSE

Een tiener. Een familie van twee broers en een zus. Stilte. Een crematorium, een begrafenisondernemer, een overleden vader. De tiener was op vakantie toen het gebeurde. Hij komt terug voor de begrafenis. Het aftellen naar de ceremonie is begonnen. CARCASSE is het verhaal van een 17-jarige jongen die tijdens deze familiegebeurtenis wordt ondergedompeld in het onuitgesprokene. Hij besluit zich te verzetten tegen het hardnekkige zwijgen van volwassenen. Dit is het begin van een soort overgangsrite waarbij hij zijn stem zal vinden en voor het eerst zal durven om zijn mannetje te staan. De begrafenis en alle sluimerende spanningen, frustraties en onbegrip zijn de basis van dit verhaal. Relatieproblemen staan hoog op de agenda bij deze intrafamiliale gesloten zitting. Na de dood van hun vader zullen de hoofdrolspelers elkaar opnieuw onder ogen moeten zien. Samen moeten ze proberen om een nieuw evenwicht te vinden. De centrale vraag binnen deze creatie is die van het woord. Durf je het woord te nemen en je te verzetten? In een situatie die hem totaal vreemd is, zal de tiener ervoor kiezen om nee te zeggen en voor het eerst tegen zijn familie op te komen. CARCASSE ontleedt het doen en laten van deze familie, een tafereel dat voor velen erg herkenbaar zal zijn. Welke rollen en verantwoordelijkheden kreeg elk van hen toegewezen om de samenhang en het evenwicht in het gezin te bewaren? Hoe kunnen we in deze nieuwe omstandigheden de onderlinge band en de band met jezelf opnieuw definiëren? Een crematie duurt zo’n 75 minuten. In die tijd vergaat een materieel lichaam tot as. De voorstelling zal exact even lang duren als een echte crematie. Van lichaam tot as, van dood tot wedergeboorte. Camille Sansterre heeft een duidelijke documentaire aanpak, waarbij ze zich baseert op onderzoek en ontmoetingen. Wat uniek is aan haar methode is dat de narratieve structuur slechts beetje bij beetje aan de acteurs zal worden onthuld. Deze dialoog tussen het canvas dat zij aanbiedt en dat wat er op scène organisch ontstaat, creëert ruimte voor inventiviteit en diepgang. Daar vloeit een direct en dagdagelijks taalgebruik uit voort, dat toch duidelijk blijk geeft van esthetiek en poëtische transposities.