A CHEVAL SUR LE DOS DES OISEAUX

Ik schreef de monoloog À cheval sur le dos des oiseaux voor Véronique Dumont, die het verhaal vertelt van een baby die plots terecht komt in het leven van een vrouw met een geestelijke beperking. In de kantlijn van deze tekst tracht ik wat Peter Handke het ongezocht ongeluk noemt, te bespreken. Ook Carine Bielen, een kansarme vrouw die van kindsaf aan weggestopt werd bij gehandicapten en van wie men zou kunnen zeggen: ‘Ze was, ze is geweest, ze was niets’. Bij Carine Bielen is er geen schijn, ze is wie ze is. Ze denkt niet over de wereld, ze beleeft de wereld. Ze verzet zich niet, ze verontschuldigd zich. Net zoals de maatschappij haar heeft geleerd te doen.