COEUR KARAOKE

Zijn het niet juist de herinneringen aan gedeelde momenten, die ons zouden moeten verenigen, die ons verhinderen van samen te zijn? Waarom komen, in de aanwezigheid van degene die wij intens hebben liefgehad, herinneringen boven en verdringen zij het heden? In hoeverre stuurt verbeelding een relatie? Hoe beïnvloedt een eenvoudig gebaar of een woord van de ander razendsnel wat we gaan zeggen of gaan doen? Kunnen we ‘samen zijn’ als we ons niet dezelfde dingen herinneren? Cœur Karaoké gaat op zoek naar de plaats en de rol van echt beleefde of ingebeelde scenario's in intieme relaties. Op scène onderzoeken een actrice, een acteur en een elektronische muzikant wat we nog delen, wat ons rest van de ander, wat blijft bestaan als alles voorbij is. In deze zintuiglijke en ritmische ervaring reageren woorden, lichamen en geluiden op elkaar en botsen ze vaak. Cœur Karaoké is geen stuk dat ik in een bibliotheek of op internet heb ontdekt. Ik vergezelde de auteur Victor Rachet tijdens een multidisciplinaire residentie in La Chartreuse, in Villeneuve-les-Avignon. De dramaturgische reflectie gebeurde in een dialoog, hij schrijvend en ik regisserend.