Eddy Merckx a marché sur la lune

‘Eddy Merckx a marché sur la lune’ voelt aan als een improvisatieavond waarbij 10 individuen ter plekke een film verzinnen. We zien een groep acteurs die zich de rollen eigen maken. Ze zijn zichzelf en tegelijkertijd de personages. Ze verdelen de tekst. Ze creëren personages en situaties, met flashbacks en overgangen. In deze collectieve fantasiewereld uiten ze hun angsten, twijfels, wensen, drijfveren, herinneringen, fouten, humor en energie. We zien teleurstelling weerspiegeld in een vrolijk chaotisch kader. ‘Eddy Merckx a marché sur la lune’ mag dan wel somber lijken, maar Jean-Marie Piemme bewijst met dit stuk dat hij nog steeds fit, nauwkeurig, grappig en relevant is. Op 72-jarige leeftijd brengt hij een stuk dat onvoorstelbaar jeugdig van geest is en barst van de energie. Want, ook al is zijn versie van de geschiedenis een bittere pil, toch is de hoop nooit veraf en is niets onherroepelijk verloren. Hij zal nooit moraliseren, nog beschuldigen of zich het slachtoffer maken. Hij verleidt en overtuigt, en schetst een ruw beeld van de werkelijkheid. ‘Eddy Merckx a marché sur la lune’ gaat over het leven dat verder kabbelt, de wispelturigheid van de liefde en de onzekerheid. Het is een stuk waarin we luidop Amerikaanse dromen koesteren en mijmeren over geboortelanden, waarin we roepen over mislukte revoluties en sluimerende opstanden, en waarin wordt gedanst op het graf van mei '68. In 'Eddy Merckx a marché sur la lune' denken we terug aan onze ouders en de geuren van onze kindertijd. We roepen herinneringen op van een tijd die we misschien niet echt hebben meegemaakt. We feesten, we raaskallen, we spelen ‘La Chinoise’ van Jean-Luc Godard na. We kwellen en omhelzen elkaar, we maken ruzie en proberen elkaar te troosten. We sterven in het strijdgewoel en we praten en praten, als medicijn voor een gebroken hart. In ‘Eddy Merckx’ kiezen we voluit voor het leven. De voorstelling wil zo dicht mogelijk bij de kijker staan, als een minnaar die zich tegen ons aanvlijt en ons even de verschrikkingen van de wereld doet vergeten.