Je n'aime plus la mer aka L'enfance déracinée

Kinderen, afkomstig uit Tsjetsjenië, Afghanistan, Kosovo, Irak of Syrië ontvluchten samen met hun ouders de oorlog, allerlei soorten vervolging of ontbering. Eenmaal aangekomen in Europa raken hun middelen al snel op en vinden ze maar moeilijk een woonst. Uit noodzaak worden ze asielzoekers. Voor deze kinderen komt de lange reis naar Europa totaal onverwacht. Vaak zonder enige uitleg van hun ouders, uit angst dat de buren hen zouden verraden, worden ze bruusk wakker gemaakt in het midden van de nacht. In allerijl moeten ze zich aankleden om met twee voeten tegelijk in het onbekende te springen. Kinderen van die leeftijd kunnen dat maar moeilijk bevatten. Ze groeien op langs de kant van de weg, sneller en pijnlijker dan nodig, de hele tijd achternagezeten door de dreiging van de dood, vrezend voor verdrinking, uitdroging, ernstige verwondingen of ziektes. Ze kennen noch de taal noch de ongeschreven wetten van de landen die ze doorkruisen. Overal waar ze stoppen worden ze begroet met discriminatie. Hoe kunnen zij na maanden van gestaag doorstappen, waarbij ze zeeën en bergen moesten bedwingen, nog terugkeren naar een normale kindertijd? Hoe kunnen ze de beelden van dood en lijden vergeten? Hoe kunnen ze de trauma’s en de vele leugens uitwissen? Hoe kunnen ze hun leven weer opbouwen en een nieuwe thuis creëren in de opvangcentra van het Rode Kruis, waar het zo anders is dan hun eigen stad of dorpje?