LES ARRIERE-MONDES

Kunnen we onszelf vergelijken met de afgewassen standbeelden op begraafplaatsen? Of zullen we iets nieuws bedenken, een nieuwe compositie of situatie die aansluit bij onze tijd en onze levensloop? Dit project ontstond vanuit een diep medeleven met die eenzame standbeelden die onze begraafplaatsen bewonen en innig worden omarmd door de verveling. Ze beelden niet allemaal ellende uit, de meeste belichamen eerder de hoop op eeuwigheid, dromen van pure schoonheid van mannen en vrouwen, onrealistische fantasieën in steen waarvan de sensualiteit of het gebrek daaraan aantoont hoezeer het vlees een uitdaging vormt voor de dood. Maar goed, begraafplaatsen worden niet vaak bezocht, de doden hebben geen lichtvoetige conversaties meer en de tijd gaat tergend langzaam voorbij. Weer en wind doen de standbeelden afbladeren en verkleuren, de koude knaagt aan stenen vingers en tenen. We zouden graag zien dat er weer leven in hen kruipt, dat hun ogen opengaan in plaats van de overledene en dat hun lichaam weer in beweging komt. Hoe zou jouw finale standbeeld eruit zien? Dat brengt meteen nog heel wat vragen met zich mee. Wie willen we op dat laatste moment nog ontmoeten? Met wie willen we gezien worden? Of met wie willen we nog samen zijn? Welke instincten komen naar boven? Welke terughoudendheden steken de kop op?