L'EVANGILE DE CAMARET

Marie is zwanger en denkt dat ze Onze Lieve Vrouw is. Fritz, Antoine en Nicolas hebben besloten om daar niet meer over te discussiëren. ‘Als het haar gelukkig maakt, kunnen we het spel maar beter meespelen en dan zien we wel.’ De dagen gaan voorbij en het leven van de vier figuren op hun stuk land (of is het een camping buiten seizoen?) wordt behoorlijk door elkaar geschud door dit waanbeeld. Als kijker twijfel je of het een klucht of een tragedie is. Hun avonturen en gesprekken worden de parabels van een ongewoon, Rabelaisiaans, grotesk en onvolmaakt evangelie. In het collectief waren en zijn we nog steeds erg gevoelig voor het idee dat we ons niet meer openstellen voor betovering. Onze grootste taak is om deze verloren betoveringen nieuw leven in te blazen. Het verzet tegen het uitsterven van werelden, de kwantificering en mechanisering van het leven – van Schiller tot de surrealisten, van de surrealisten tot Pasolini – is het historische project van de romantiek, en wij zijn onverbeterlijke romantici.  We kunnen de betovering niet aanvaarden, maar even goed settelen we niet voor ontgoocheling. Wij geloven dat er in die tegenstrijdigheid net iets moois te vinden valt. Een soort ontgoochelde betovering misschien. Ja, we ‘willen geloven’ dat er iets moois te vinden valt, want als er één ding is dat we zeker weten, dan is het dat we niet – of niet meer – enkel in onverschilligheid rust willen vinden.