PORTRAITS SANS PAYSAGE
Ontvangst. Twee lettergrepen die klinken als een belofte van ontmoeting, van gastvrijheid. Maar niet voor vluchtelingen. In onze westerse samenlevingen gaat de ontvangst van vluchtelingen gepaard met opsluiting, bewaking en een gebrek aan perspectief voor deze ontheemde mensen. Sinds enkele jaren stelt de Nimis groep zich vragen over de migratieproblematiek. In 2016 onderzocht hun eerste show Ceux que j'ai rencontrés ne m'ont peut-être pas vu het migratiebeleid van de Europese Unie en de economische gevolgen daarvan. Met Portraits sans paysage bekijkt het collectief de voorzieningen waar vreemdelingen worden opgesloten en ontrafelt het de werking van het humanitaire werk dat in de meeste kampen in de wereld wordt verricht. Zelfs bij de minst strikte locaties – zoals open centra – wordt de vrijheid van de meeste vluchtelingen ontnomen. De buitenlander wordt aan het zicht onttrokken, opzettelijk in de dode hoek van onze maatschappij geplaatst. Het beheer van deze mensen is echter niet zonder belang, want humanitaire hulp is, niet zonder enig cynisme, een echte business geworden. Om deze hulp te optimaliseren en efficiënter te maken, worden nu digitale en biometrische tools ingezet in de kampen via overheidsopdrachten. De mens verdwijnt om plaats te maken voor gegevensverzameling. Portraits sans paysage verzamelt getuigenissen, gesproken woorden op het toneel. De voorstelling zal het systeem van deze kampen van binnenuit onder de loep nemen door te luisteren naar de mensen die er opgesloten zitten of er werken: gevangenen, vluchtelingen, maatschappelijk werkers, humanitaire hulpverleners (NGO's of UNHCR), juristen, psychologen, politieagenten, maar ook vrijwilligers, opvangers ...
De taal/talen van de voorstelling:
Begin repetities:
01/05/2021
Einde repetities:
01/05/2022