RAGE

De baas die je ‘schatje’ noemt. De vriend die je altijd net te veel wil uitleggen. De leraar die grapjes maakt over de lengte van je rok. Het vriendje dat net te snel, te luid, boos wordt. De winkelier die je complimenteert omdat je zo mooi bent. De onbekende man die naar je fluit op straat. Vol zelfvertrouwen is elk van hen ervan overtuigd dat ze dit zomaar, zonder tegenaanval, kunnen doen. Maar dat kan veranderen. Emilienne Flagothier liet zich inspireren door echte gebeurtenissen, door alledaagse verhalen over geweld tegen vrouwen. De kunstenares experimenteert met haar woede (‘Rage’) en gaat in de aanval tegen de banalisering. Ze creëert een ruimte waar de rollen worden omgekeerd. Ze eigent zich een soort macht toe door een golf van geweld los te laten op degenen die haar aanvallen. Het toneel wordt een politieke plaats met een transformerende kracht: in de reconstructie van de verhalen gaat de vrouw die gisteren zweeg, vandaag in de aanval. Nu is zij de amazone, de oproerkraaier, de verzetsstrijder, de rebel en gaat ze de strijd aan met de mannelijke overheersing en ordinair seksisme. RAGE is een cathartische voorstelling over ordinair seksisme. In het stuk worden scènes van gangbare agressie nagespeeld, maar ditmaal met een nieuw einde. Heel verschillende werelden worden opgeroepen op het toneel. Het publiek is getuige van die ene opmerking die te veel is, die opmerking die de emmer doet overlopen en een lawine van geweld ontketent tegen degene die volledig overtuigd was van zijn straffeloosheid. We begrijpen snel dat de situaties altijd een spectaculaire en bloederige afloop zullen hebben. Het leuke van de dramatische ironie? Het publiek is de personages steeds een stap voor. En zij zullen altijd aan de kant van de slachtoffers staan en hun emancipatie met hen beleven. Het doel is om een ruimte te creëren voor een uitlaatklep. Om te leren hoe we onze woede kunnen cultiveren. Om ons trots te maken in plaats van schaamte te internaliseren. Om ons sterk te voelen, krachtig, en tot alles in staat.