SAUVAGE EST CELUI QUI SE SAUVE

In deze voorstelling staan drie vrouwen op het podium. Eén van hen schildert, en samen vertellen ze het verhaal van een vierde vrouw: de Schrijfster. De Schrijfter, wiens broer als kind vanuit Zuid-Korea in Waals-Brabant kwam wonen, en een paar jaar later, in 1997, overleed op 31-jarige leeftijd. Nu, jaren later, lijkt hij haar nog iets toe te fluisteren:
"Vertel wat ik heb gekregen. Doe niet alsof er geen vreugde was."

De voorstelling herschrijft het originele verhaal niet, maar knipt het op in stukken die verdeeld worden onder de drie actrices. Ze brengen het verhaal op een manier waarbij stemmen, rollen en lichamen voortdurend wisselen – een soort spel waarin verschillende acteurs eenzelfde fictieve figuur spelen, en één fictieve figuur gespeeld wordt door meerdere acteurs. De woorden springen van de ene persoon naar de andere.

De muziek uit David Bowies 'Berlijnse trilogie' – de albums Low, Heroes en Lodger (gemaakt tussen 1977 en 1979) – vormt de soundtrack van de voorstelling. Deze muziek is zowel verhalend als sfeervol, ruw en gevoelig, experimenteel en vol warmte. Het past perfect bij dit verhaal dat tegelijk persoonlijk en universeel is. We zoeken naar manieren om de ‘stiltes’ of ‘leegtes’ uit het boek zichtbaar te maken op scène – bijvoorbeeld via gebaren of beeld. Elk van de zes hoofdstukken krijgt mogelijk een bijpassend beeld, geschetst door één van de personages. Aan het eind van de voorstelling worden die zes beelden als lagen over elkaar gelegd, waardoor er een zevende, abstract beeld ontstaat – één dat alle anderen in zich draagt. Dat beeld verwijst naar een zin uit het boek: “Door de leegte heen geeft zijn gezicht een teken.”