L'ANNÉE PROCHAINE ON RENTRE AU PÉROU

Mijn vader is dood. Ik sorteer zijn spullen. In een doos vind ik een exemplaar van een van de belangrijkste Peruaanse kranten met de kop: "Is Adelaida Méndez een terrorist?” Op de foto bij het artikel zit ik samen met mijn zus op de schoot van mijn tante Adelaida. Op enkele centimeters afstand van mijn 1-jarige hoofd staat het woord 'terrorist'. Wat doe ik daar? Mijn tante werd op 31 januari 1991 in Lima gearresteerd, ten onrechte beschuldigd van het volgen van Het Lichtend Pad, een maoïstische terroristische organisatie. Van haar 5,5 jaar gevangenschap heb ik slechts flarden herinneringen: de telefoontjes naar de gevangenis, de brieven en cassettebandjes die we naar haar stuurden, de spanning thuis, de angst van mijn vader, zijn afwezigheid, zijn woede en wanhoop. Ik voel de behoefte om me deze familiegeschiedenis toe te eigenen, om deze gewelddadige periode te onderzoeken die zo'n impact had op ons leven en dat van duizenden anderen. Via het verhaal van mijn tante wil ik geweld, onrechtvaardigheid en eenzaamheid belichten. Ik wil praten over schuld en oordeel. Over angst. Over de leegte die rondom ons ontstaat bij tegenslag, over vrienden die niet meer reageren, over spanningen, over wrok die relaties binnendringt. Over wat we zeggen en wat we verzwijgen. Over wat we kunnen zeggen en wat we moeten verzwijgen. Over wat we moeten zeggen en wat we willen schreeuwen. Over stilte. Over een familie die nog steeds lijdt.