LES NOUVELLES HALLUCINATIONS DE LUCAS CRANACH L'ANCIEN

Tijdens onze eerste tournee door Londen in 1988 maakten we een tussenstop bij de National Gallery voor een schilderij van een jonge prinses van de hand van Lucas Cranach de Oude, die veel hofportretten schilderde. Het schilderij toont een ambigu persoon, waarvan de leeftijd moeilijk te schatten valt. Een jonge vrouw die al wat leeftijd heeft en toch nog niet echt uit haar kindertijd is. Haar blik en de manier waarop de schilder haar heeft geportretteerd, suggereert net zo goed een engelachtige onschuld als stiekeme baldadigheid. De prinses kijkt alsof ze er niet echt was, alsof ze niet betrokken was bij het schilderij waarvan zij het centrale onderwerp is. Dit creëert een bepaalde theatraliteit, een vreemdheid. Die extra laag komt ongetwijfeld ook door de spanning tussen de zeer precieze, nauwgezette weergave en de figuur met een intrigerende blik, vervaagd door allerlei zinspelingen. Haar gedachten zijn een groot raadsel. Dat wekte onze interesse in maniëristische schilderkunst en renaissancemotieven.

We wilden dieper ingaan op die verwarring of complexiteit en Cranachs wereld vertalen naar het podium, fantaseren over de Renaissance, ons inbeelden wat het personage deed voor en nadat ze op het doek werd vereeuwigd ...

Het toneel ging in januari 1990 in première in Theater De Synagoge in Tilburg (Nederland) onder de titel ‘De ultieme gevoelens van Lucas Cranach de Oude’ met vier performers. In 1991 kwam er een vijfde performer bij. De voorstelling werd meer dan 150 keer opgevoerd in heel Europa en sluit mooi aan bij het traject rond beweging en beeld waar het gezelschap in zijn begindagen mee startte.