CROIRE AUX FAUVES

Hoe ga je om met wat je overkomt? Hoe geef je er betekenis aan?
CROIRE AUX FAUVES van Nastassja Martin is een autobiografisch verhaal die de deur naar nieuwe universums opent: het introspectieve traject dat de schrijfster doorliep na een aanval van een beer is cathartisch, metaforisch en ten slotte ook helend. En dat is, naar mijn mening, de kracht van de spiegel die het verhaal van haar unieke ervaring ons voorhoudt: door het erkennen van de complexiteit en veelzijdigheid van de band die ons bindt met levende wezens, menselijk en niet-menselijk, zijn we in staat om op de aarde te leven.
Het meerstemmige verhaal – dat begint op het moment van de berenaanval en een jaar later eindigt, wanneer ze zich klaar voelt om het te schrijven –  helpt Nastassja Martin bij het herordenen van al die banden. Tegelijkertijd kan ze zo ruimte creëren voor het onzichtbare, het schimmige, het onopgeloste deel van onze wereld – iets wat ze al deed voor haar theoretische werk als antropologe, maar wat door deze gebeurtenis een veel tastbaardere realiteit werd. Ze zal zich de meervoudigheid van haar wezen eigen maken, nu ze door omstandigheden een berenvrouw is geworden, wiens ogenschijnlijke uniciteit uiteindelijk niets meer is dan een manier om af te sluiten, met andere woorden een manier om te accepteren dat wat haar overkwam nu deel van haar is.
Nastassja Martin maakt van haar nieuwe hybriditeit een revolutionair en heilzaam gebaar: door de pluraliteit van werelden met elkaar in dialoog te brengen, maakt ze van onze metamorfose een dringende noodzaak. En dat is wat mij, na het lezen van haar boek, er onmiddellijk toe aanzette om het op de planken te brengen en te delen met een zo breed mogelijk publiek.