KUROKO

In het Kabuki-theater zijn KUROKO gezichtsloze 'personages', volledig in het zwart gekleed, een soort toneelknechten of poppenspelers.

In ons dagelijks leven hebben we meerdere zelven. Ik gebruik verschillende gezichten in mijn leven. Ik kies er een afhankelijk van de gelegenheid, een beetje zoals ik zou kiezen uit een boek speelkaarten. Maar het “ik” in relatie tot de wereld is maar een klein deel van wie ik ben. De houdingen en gevoelens die ik tegenover anderen uit, verbergen vele lagen van gevoelens en gedachten. Ik kan de grote verscheidenheid aan karakters die in mij leven niet volledig vatten. Sommige zijn misschien verborgen door angst of worden opzettelijk genegeerd. Hoe meer ik mezelf probeer te doorgronden, hoe minder zeker ik ben van mijn eigen vorm. Ik ben geen vast personage, maar een verzameling van vele personages.

Het stuk begint met één performer op het podium. De bewegingen van de danseres vestigen de aandacht op schaduwen die meestal niet (letterlijk of figuurlijk) belicht worden. De KUROKO verschijnen een voor een op het podium, waardoor het stuk evolueert van een solo naar een duet en vervolgens naar een groepsdans. De podiumruimte, die begint als een eenvoudige black box, wordt geleidelijk complexer, met schermen en gordijnen die van het plafond naar beneden komen. De belichting verandert van zwart-wit naar gekleurd.

Ik wil de show laten evolueren van een eenvoudige boom naar een bos.