POST-MORTEM

Leren leven met de dood van een ander. Met hen blijven praten. Hen tot leven brengen. Dat lukte Jasmina Douieb niet na de dood van haar moeder. Waar kan je haar terugvinden als alles wat er van haar overblijft een paar stofjes in de lucht zijn? Door mensen te ontmoeten die met hun doden communiceren, tekens interpreteren en ‘succesvol’ rouwen, zoekt Jasmina de weg van haar eigen rouw. ’Mijn moeder had kanker, ze stierf en daar moet ik mee leren leven. Haar as werd uitgestrooid in een veld. De asresten vlogen weg. Ik weet niet of ik naar het veld of naar de lucht moet kijken... Ook in mij is er geen plek. Ik praat nooit met haar. Ik kan mijn moeder niet meer vinden. Ik begrijp niet waar ze gebleven is. Ik zou ook met haar moeten praten. Maar ik weet niet hoe.’ In deze one woman show, omschreven als ‘documentair verbatim theater op basis van audio-interviews’, ging Jasmina Douieb op zoek naar alle manieren die mensen hebben ontwikkeld om in contact te komen met hun doden. Door meer op tekens te vertrouwen, roept ze de doden op podium, creëert ze connecties tussen hen en genereert ze nieuwe verhalen. Een show schrijven over de doden, ze laten spreken, bewegen, bestaan, is dat niet hetzelfde als ze laten voortbestaan? Jasmina Douieb ziet deze voorstelling als een zoektocht naar alle middelen die mensen hebben ontwikkeld om met hun doden te communiceren – een voorstelling over diegenen die daarin slagen. Door het podium te bevolken met dode mensen die ze niet kent en via vele vertakkingen en bruggen, ontstaat er geleidelijk een narratieve matrix en zullen de doden met elkaar beginnen praten. Praat over de doden en praat met hen, laat ze meespelen, laat ze bestaan, breng ze tot leven. Het schrijven van een show over de doden, en indirect over de dood van haar moeder, is een hulpmiddel om haar leven te verlengen en om iets te creëren. Zoals Roland Barthes het eten dat zijn moeder maakte herontdekt door het zelf te maken ... Het wordt een show die verhalen genereert en woorden losmaakt.