LE SILENCE DE CLAIRE LAGRANGE

Claire Lagrange schildert langzaam en bijna mechanisch, met plakkaatverf voor kinderen. Jean en Silvia, twee andere bewoners, kijken haar verbaasd aan. Haar extreme traagheid staat in schril contrast met de onrust waarmee ze hier een paar dagen eerder aankwam.

Jean en Silvia proberen te begrijpen wat haar stilte betekent. Ze denken na over wat ze eerder in haar onrust vertelde, bestuderen haar schilderijen, graven in haar dossier en zoeken naar aanwijzingen.

Ondertussen wordt Madame, een personeelslid, overspoeld door taken die haar werk danig belemmeren. Ze zou graag een echte band opbouwen met de bewoners, maar daar is geen ruimte voor. Ze loopt steeds weer door de gemeenschappelijke ruimte, die langzaam afbrokkelt en op instorten staat.

Aan de andere kant van het bos voelt mevrouw Lagrange, Claires moeder, zich verloren. Ze had nooit gedacht dat zoiets hun familie kon overkomen. Claire was altijd zo stil en teruggetrokken... In een reeks monologen richt ze zich tot het publiek, terwijl ze wanhopig probeert de puzzelstukjes van een verklaring in elkaar te passen. Maar tussen haar woorden door wordt duidelijk dat ze iets verzwijgt.

Achter haar speelt Roméo, Claires zoon, zwijgend met zijn Lego. Hij lijkt sprekend op zijn moeder. Net als zij houdt hij er niet van om anderen lastig te vallen.

En ergens in het bos roept een klein meisje… maar niemand antwoordt.